GÖNÜL
GÖNÜL
Gönül kuş misali yüksekten uçar
Çırpınır, süzülür kanadın açar
Bazen coş eyleyip kendinden geçer
Bin yıl yaşamıştır kocadır gönül.
Hayal eder yıldızlara erişir
Yaşamışla yaşayanla görüşür
Işık olur ışıklarla yarışır
Gündüzü bırakır gecedir gönül.
Sel olur dağlardan çağlayıp akar
Geçit verilmezse bendini yıkar
Umulmadık yerde karşına çıkar
Bazen acılardan acıdır gönül.
Gündüz demez gece demez yol alır
Dünyada en üstün kendini bilir
Gün olur yorulur yollarda kalır
Kimse halin sormaz nicedir gönül.
Pirin dergâhına çıkar oturur
Sohbet eder türlü misal getirir
İnsanlığa değer verir yetirir
Bir dem yücelerden yücedir gönül.
Yol yokuştur özler durur engini
Çok aradı bulamadı dengini
Deli gönlüm bu dünyanın zengini
Malı yoktur ama yücedir gönül.
Divanedir deli gönül uslanmaz
Altın gibi yerde yatar paslanmaz
Arifane bilir ama seslenmez
Her duruşu sözdür hecedir gönül.
Haksızlığa başkaldırır ser verir
Boş bulunur yâd ellere sır verir
Âşık olur sevilere yer verir
Yârin hanesinde bacadır gönül.
Aşarak dağları uzaktan gelir
Oturup dergâhta dersini alır
Dört kapı kırk makam erkânı bilir
Okunur kitapta hecedir gönül.
....... der niçin gönül kırayım
O yürüsün ben ardından varayım
Dost gönlünde kuruludur sarayım
Bir dem padişahtan yücedir gönül.
Hasan İpek
Okunma Sayısı: 1834
YAZARIN DİĞER YAZILARI